Een kraamhulp, hopelijk ken je ze alleen in deze versie: een lieve dame die je vertroetelt met lekkere ontbijtjes, je even lekker laat slapen, wijze lessen geeft en soms zelfs wat streng voor je is, precies weet wanneer ze moet praten of wanneer ze juist moet zwijgen en je dus voornamelijk HELPT…

Ze bestaan, ik weet het…. maar helaas kwamen deze engelen niet bij mij thuis.

Na een week in het ziekenhuis te hebben gelegen was thuiskomen echt hemel op aarde voor mij. Het huis was versierd en ik zag het helemaal zitten, eindelijk kon onze kraamperiode echt gaan beginnen. Genieten van de kleine, herstellen, beetje bezoek èn een lieve kraamhulp die mij de ellende uit het ziekenhuis zou doen vergeten. Ik was al helemaal blij dat ik met mijn verzekering nog recht had op behoorlijk wat kraamhulp-uren. De bel ging en daar stond ze dan….. Meteen bekroop me het gevoel dat dit niet de lieve dame was waarop we hadden gehoopt. Ze had geen uniform aan, ze rook niet zo fris en het klikte gewoon niet. Alles in me schreeuwde NEE NEE NEE. De hormonen zullen natuurlijk niet hebben geholpen, maar ik moest er niet aan denken dat ik met deze dame de komende dagen zou moeten doorbrengen. En huilen huilen! 

Volgende dag, nieuwe ronde nieuwe kansen. We hadden het kraambureau gebeld en eerlijk verteld wat het geval was. Ze boden hun excuses aan, het was de laatste kraamhulp die ze in Amsterdam nog beschikbaar hadden (!!). Dus er zou een hele lieve dame komen uit Den Haag.

Vol verwachting opnieuw die voordeur open. Onze laatste hoop op een fijne hulp. Zodra ik de deur opende kreeg ik de deur bijna in m’n gezicht want ze sprintte naar binnen. Wat was ze druk en wat verhief ze haar stem  de hele tijd…. O jeee. “Laten we het nog even een kans geven” zeiden we steeds tegen elkaar. Maar toen ze maar niet ophield met over zichzelf te praten en amper iets in het huishouden wilde doen, zakte de moed me wel in de schoenen. Ik had een keizersnede gehad en dus echt hulp nodig, maar nee hoor Facebook was voor haar net even wat interessanter. Na 2 heeeeeele lange dagen op m’n tanden bijten, heb ik haar overige uren afgetekend en haar gevraagd niet meer te komen. Enorm zonde van die uren maar het was niet te doen. Ze zoog energie en die kon ik beter in mezelf en de kleine steken. Maar wat vond ik het enorm jammer!

Ik denk dat iedere kraamvrouw een fijne kraamtijd verdient. Ik hoop dan ook heel erg dat ik het in de toekomst misschien een keertje mag meemaken!

Hebben jullie bijzondere ervaringen uit deze periode? En waren ze fijn of juist niet? Ik hoor het graag!