Alle hoofdstukken in de babyboeken die ik zag over de keizersnede sloeg ik vakkundig over… Dat was niet van toepassing, dat ging mij toch niet gebeuren, dacht ik. Tijdens mijn bevallingscursus-klasje werd er besproken dat 1 op de 5 vrouwen bevalt via een keizersnede, dus in ons klasje zouden 1 à 2 dames via een keizersnede bevallen… We keken de kring rond. ….zeker weten dat we allemaal dachten: “Please niet ik….” Ik dacht niet alleen dat……. maar ook: ” ik ben benieuwd wie van die meiden dat zal zijn….” Het was gewoon geen optie in mijn hoofd. Ik wist dat het vast allemaal niet fijn zou gaan worden en ik gaf me helemaal over aan Moeder Natuur die dat op een bepaalde manier voor mij bedacht had. Nou lekker dan….bijzonder scenario had ze ervan gemaakt.

Het startte met een weeënstorm van bijna 13 uur (ècht waar),  waarbij ik nog net wel door had dat er in de lift thuis, in de taxi èn in de volle lift in het ziekenhuis toch herhaaldelijk in vuistjes werd gegniffeld toen ik zwaar snuivend tegen de muur omhoog kroop of mijn armleuningen van mijn rolstoel bijna vermorzelde. Vervolgens kreeg ik e i n d e l i j k een ruggenprik, het genieten en het uitlachen van de weeën (op de monitor) die ik niet voelde duurde helaas maar heel kort want vrij snel ging het niet goed met mijn zoontje.

Tussen alle jonkies van artsen kwam ineens een wat oudere dokter aan mijn bed staan. Dit moest vast iets heel serieus zijn dacht ik nog.  “We gaan een keizersnede doen en wel nu.” ” Kan het echt niet op de gewone manier? hoorde ik mezelf nog smeken. Maar er was geen andere mogelijkheid.  De arts vertrok meteen om zich klaar te gaan maken en botste bij de deur tegen mijn man op die net weer binnen kwam. Hij was even daarvoor een ver gelegen toilet op gaan zoeken om daar even alle ‘spanningen’ de vrije loop te kunnen laten. “Heb ik iets gemist?” vroeg hij. “Ja volgens mij wel…” zei de dokter. En trof mij in tranen aan in de kamer, waarna hem verteld werd dat we moesten haasten naar de OK voor een spoedkeizersnede.

Eenmaal op de operatietafel werd er een scherm geplaatst waardoor ik en mijn man verder niks van de operatie konden zien.
Een kwartiertje later was het al zover, onze zoon werd geboren. Een blauwe been en bil was helaas het enige wat er boven het scherm aan me werd getoond. Mijn zoontje werd meteen meegenomen voor onderzoek. Na de eerste checks moest hij voor verder onderzoek en behandeling meegenomen worden door de kinderarts. Er werd me gevraagd even naar links te kijken, daar was mijn zoon. Wat had ik me dat moment anders voorgesteld…..de eerste ontmoeting met mijn zoontje was door couveuse-glas meters bij mij vandaan, wij allebei met allemaal buisjes, slangetjes en bolletjesplastic. Ondanks dat nare beeld voelde het toch alsof het goed ging komen. Een aantal uur later mocht ik naar mijn man en zoontje toe. En na veel zeuren bij de zuster, mocht ik dan eindelijk mijn zoontje vasthouden. Wat was dat bijzonder! Zijn hele lijfje ontspande… hij kwam echt ’thuis’.
Achteraf gezien ben ik heel blij dat er besloten is een keizersnede te doen. Het had heel anders af kunnen lopen als er niet was ingegrepen. In een andere tijd of een ander plekje op de wereld waren we er misschien allebei niet meer geweest….. Dus wie had dat gedacht, ik ben dankbaar, dankbaar voor die grote, gemene Keizersnede.

Mocht je dit ook overkomen, hier wat tips van mij als ervaringsdeskundige:

• Geef je man een camera mee en vraag een verpleegkundige wat foto’s te maken tijdens de operatie. Ook al is het allemaal wat eng, zo heb je tenminste beeld van de geboorte van je kind. Deleten kan altijd nog.
• Ik hoorde laatst de tip om een gedragen t-shirt mee te geven, zodat ze die bij je baby kunnen leggen in de eerste uurtjes na de geboorte. Zo is je geur, die ze kennen uit de buik, al meteen bij hem/haar.
• Als je graag borstvoeding wil geven laat dit duidelijk blijken aan de verpleging. Ze laten de onderzoekjes bij je kind natuurlijk voorgaan maar kunnen je misschien tussendoor even de mogelijkheid geven en helpen met aanleggen, waardoor de borstvoeding alsnog prima op gang kan komen.

En last but not least:

• Trek je absoluut niets aan van mensen die zeggen of je het gevoel geven dat je geen ‘echte’ bevalling zou hebben gehad. Je weet wel beter toch?

 

Liefs,